Permantente tentoonstelling "Geschiedenis – Geweld – Geweten"

Ruimte 7: De toekomst van het verleden

Na 1945 bleef de Nazi-tijd enerzijds een taboe. Vele vervolgden hadden niet de kracht om te spreken, de herinneringen waren te pijnlijk. Anderzijds deden grote bevolkingsgroepen hun best om de geschiedenis in hun voordeel uit te laten vallen. Daders en meelopers deden zich voor als slachtoffers.

Pas in de loop der tijd begonnen kritische burgers, in het bijzonder de kinderen van daders en vervolgden, de generatie van hun ouders met vragen te confronteren. Er ontstonden groepen zoals "Geschichtswerkstätten", die nieuwe vormen van publieke herinnering ontwikkelden.

Sinds de jaren negentig floreert een herdenkingscultuur die groepen vergeten slachtoffers aan het licht heeft bracht. Dit moedigde ook instituties als de politie aan om hun beladen verleden te erkennen.

Het is doorslaggevend hoe men de geschiedenis interpreteert. Dit bepaalt de houding tot het verleden en de toekomst.

---